Marion werkt al decennialang in de zorg. Eerst als psychiatrisch verpleegkundige, nu als seksverzorgende. In deze rol geeft ze mannen (en enkele vrouwen) hun intimiteit terug. Dit is het verhaal van een seksverzorgende die taboes doorbreekt: „Ja, ik geniet ervan, omdat ik merk hoeveel lol de ander eraan beleeft.”
Die ene keer, met een man van in de 80. Ze herinnert het zich goed. Bij dat bezoek kwam alles samen waar Marion voor staat. „Hij was een groot deel van zijn leven niet intiem geweest met iemand. Na de laatste bevalling van zijn vrouw leefden zij samen als broer en zus. Hij wilde heel graag aan een vagina zitten, daar had hij al zo’n zestig jaar over gefantaseerd. Zijn vrouw leefde nog, maar in een andere woonvorm. Ik ging met hem in zijn eenpersoonsbed liggen, op mijn zij en moest mijn been omhoog houden, zodat hij erbij kon.”
De 56-jarige Marion, woonachtig in Noord-Brabant, is seksverzorgende. Ze bezoekt mannen in de gehandicaptenzorg, ouderenzorg en psychiatrie die via de normale weg maar moeilijk seks of intimiteit vinden. Voor een buitenstaander een bijzonder beroep, voor Marion de normaalste zaak van de wereld.
„Ik ken veel vrouwen die in de reguliere zorg werkzaam zijn en nu ook sekszorg verlenen.” Sterker: tegenwoordig heeft ze haar eigen bedrijf SexyZorg en bezoekt ze de mannen niet meer zelf, maar koppelt ze de klanten aan dames die voor haar werken. „En die hebben er alle vijftien een baan in de zorg naast. De jongste is midden 20, de oudste midden 50.”
Een plots gemis
Marion zelf werkt al decennialang in de zorg. In haar tijd als psychiatrisch verpleegkundige verneemt ze dat er soms ‘dames’ op bezoek komen bij de patiënten. Het fascineert haar, maar dan nog niet meer dan dat.
Dat verandert in coronatijd. Haar relatie is op de klippen gelopen en door de lockdowns merkt Marion dat het moeilijk is om ‘aan intimiteit’ te komen. „Ik miste dat. Ik had zelf ‘huidhonger’ en geen partner. Toen realiseerde ik me dat er ook mensen zijn die altijd zorg nodig hebben en alleen functioneel worden aangeraakt. Of die plotseling in zo’n situatie terechtkomen, bijvoorbeeld na een ongeluk. Hoe vervul je dan je behoeftes? Als je dat niet zelf kunt regelen, dan ben je afhankelijk van mensen in de zorg die dat voor je willen doen.”
Hiaat in de zorg
Marion – haar echte voornaam, haar achternaam noemt ze om de privacy van haar en haar kinderen niet – merkt alleen dat lang niet iedereen in de zorg daar naar handelt. Ze komt met een voorbeeld.
„Er was een patiënt die met zichzelf aan het spelen was. In de huiskamer, een gemeenschappelijke ruimte. Als dat gebeurt, dan is dat voor de hele omgeving ongemakkelijk. Het eerste wat men dan doet is de patiënt wegzetten. Die zit dan alleen op z’n kamer. Of ze beslissen medicatie te geven, of ze negeren de man. Allemaal dingen die met de beste bedoelingen worden bedacht, maar je kunt je ook afvragen: waarom doet die man dat? En dan kun je je afvragen of die man wegzetten de beste oplossing is.”
Ze verdiept zich meer in het werk van die ‘dames die soms op bezoek komen’. Sekszorg, zo wordt deze vorm van zorg genoemd. Marion ziet de waarde ervan in en wil het bespreekbaar maken in haar branche. „Ik houd praatjes en workshops voor zorgmedewerkers. Om hen erop te attenderen dat deze zorg er is.”
Open-minded
En ze gaat dus een stap verder: ze wordt zelf seksverzorgende. Los van dat het voor haar als verpleegkundige voelt als een kleine stap, zegt ze: „Ik ben een open-minded persoon. Iedereen heeft seks, maar daar wordt niet over gesproken. Zelf kwam ik in mijn huwelijk al in parenclubs en had ik het idee een onlineseksshop te beginnen, al ver voordat de seksspeeltjesshop Pabo dat deed.”
Ze is nu vrijgezel, er is niemand met wie ze hoeft te overleggen. Wel vertelt ze het haar kinderen. „Alle zes reageren verschillend. De jongste is 15 en denkt dat niemand dit interview leest, een ander boeit het niet en de 27-jarige, de oudste, maakt zich zorgen om die van 15. Als die maar niet gepest wordt.”
Nooit een blote vrouw gezien
Hoe de eerste keer was, of ze de afspraakjes spannend vindt, wat er door haar hoofd gaat tijdens de seks, of ze er zelf van geniet: het zijn vragen waarbij ze ‘merkt dat de interviewer een man is’. „Weet je? Voor mij is er bij zo’n afspraak niet zoiets als lekker. Zo’n man is niet gericht op jou. Negen van de tien keer heeft de man die je bezoekt nooit seks gehad. Of ze hebben nooit een blote vrouw gezien. Hoe moeten zij zich dan op de ander richten? Dat hebben zij nooit bedacht, geleerd of gedaan.”
Vaak mondt een afspraak niet eens uit in seks. „Dat is 90 procent van de tijd niet de vraag. Het is veel meer zorg dan seks. Als er nooit iemand voor jou komt, op je familie na, of als je nooit huid-op-huidcontact hebt, dan is samen liggen al fijn. Het gaat mij erom die man een leuk uur te bezorgen. En ik geniet ervan doordat ik merk hoeveel lol de ander eraan beleeft.”
Zoals die keer met die man van in de 80 die zo graag weer eens aan een vagina wilde voelen. „Lag ik daar naast hem, met mijn been omhoog. Daar werd ik zó moe van… Toen heb ik mijn been in de papegaai (hulpmiddel om jezelf in bed te verplaatsen of op te trekken, red.) boven het bed gehangen.” Ze lacht en zegt: „Op maandagmorgen vertelde ik dat in geuren en kleuren op mijn werk. Destijds werkte ik op een PAAZ-afdeling (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis, red.). Die collega’s lagen in een deuk. Het was ook grappig.”
‘Ik ben een pleaser’
Willen zorgen zit in haar karakter. „Ik was getrouwd en heb zes kinderen. Ik wilde vooral dat zij het goed hadden. Mijn hele leven lang plaatste ik mezelf op de achtergrond. Nu doe ik meer dingen die ik zelf wil, maar ook in dit werk maak ik het anderen naar de zin. Ik ben nou eenmaal een pleaser.”
De mannen en enkele vrouw die van haar diensten gebruikmaken zijn blij met haar. Al spreekt Marion dus niet meer altijd zelf af. Daar is ze na negen maanden mee gestopt.
„Ik vond dat ik deze zorg beter kon organiseren, dus begon ik een eigen bedrijf. Ik weet hoe het gaat als verpleegkundigen mij inschakelen voor een cliënt. Ze willen graag snel antwoord, want ze zijn vaak met veel dingen bezig. Ik begrijp wat een cliënt zoekt, omdat ik dit werk zelf heb gedaan. De dames die voor mij werken zijn op hun beurt zzp’ers die werkzaam zijn in de zorg, Ze kennen de diverse aandoeningen van cliënten en weten hoe daarmee om te gaan. Tot slot weet ik wat het betekent als je als dame naar zo’n afspraak gaat. Je wil net als in de thuiszorg dat er iemand stand-by staat voor als er iets gebeurt. Diegene ben ik.”
Als partner overlijdt, verdwijnt de intimiteit
Haar bedrijf SexyZorg is ook actief in Twente en de Achterhoek. Marion doet de kennismakingsgesprekken met nieuwe klanten, één van de vijftien dames die voor haar werken gaat vervolgens langs voor de (seks)afspraak.
Zoals bij een 71-jarige man, die een stoma heeft. Hij is weduwnaar. Op voorwaarde dat hij anoniem blijft wil hij graag vertellen wat het bedrijf SexyZorg van Marion voor hem betekent. „Mijn vrouw kon op seksueel gebied prima met mijn beperking omgaan. Toen zij overleed, viel ook dat stukje uit mijn leven weg. Het is voor anderen niet altijd even gemakkelijk om met iemand met een stoma om te gaan.”
„Als ik contact maak met iemand die ik leuk vind, dan geef ik meteen aan dat ik een stoma heb. Velen accepteren dat niet. Marion en haar team vullen dat gemis op. De vrouw die bij mij thuis komt weet precies welke behoeften ik heb. En ja, dan ontstaat er seks. Al zit penetratie er niet meer in, het gaat om andere vormen van seks.”
Zonder intimiteit is hij niet altijd te genieten, zegt hij zelf. „Dan ben ik sneller boos op alles. Los van dat het fijn is, geeft het me rust. Ik kijk altijd uit naar de momenten dat zij langskomt. Het is steeds een gezellig samenzijn.”
‘Intimiteit is een basisbehoefte’
De 26-jarige lesbienne Luka lijdt aan de spierziekte SMA type 2, heeft weinig spierkracht en is gebonden aan een rolstoel. „Voordat ik bekend was met sekszorg heb ik geen bedpartners gehad en kon ik niks met mijn seksuele behoeftes. In het verleden had ik negatieve ervaringen met mijn lichaam door pijn, dokters en fysiotherapie. Aanrakingen waren altijd functioneel. Daardoor had ik altijd de associatie dat een aanraking functioneel moest zijn, maar intimiteit, en de aanrakingen die daarbij horen, is een basisbehoefte. Het was voor mij lastig om die knop om te zetten, maar dankzij seksverzorgenden heb ik dat geleerd.”
Het bracht haar meer. „Ik heb nu meer vertrouwen in mijzelf en kijk anders naar mijn lichaam, waardoor langzaam steeds meer mogelijkheden ontstaan in het vormgeven van mijn seksualiteit op manieren die voor mij goed voelen.”
De mooie woorden geven Marion de bevestiging van wat ze zelf al wist: „Ik doe enorm goed werk.”
Bron: Gelderlander.nl