Prostitutie

TV-uitzending van Pointer: Waar moeten sekswerkers hun werk veilig en verantwoord doen?

Sekswerk is een legaal beroep, maar complexe regels en stigmatisering maken het voor sekswerkers moeilijk om hun werk uit te oefenen. Er zijn steeds minder plekken waar sekswerkers vergund kunnen werken en in tegenstelling tot andere zelfstandigen mogen sekswerkers in veel gemeenten niet vanuit huis werken.

Sekswerkers worden daardoor soms gedwongen om ondergronds te werken en dat brengt ze in een kwetsbare positie. Tegelijkertijd worstelen gemeenten met het houden van toezicht op de prostitutie. Hoe kunnen sekswerkers veilig hun beroep uitoefenen, op de manier zoals zij dat willen?

Onderzoeksjournalisten van het KRO-NCRV programma Pointer duiken daar dieper in en gingen onder andere langs bij Privehuis La Cloche in Utrecht, de uitzending is hier terug te zien.

Minder zicht op misstanden in prostitutie door sluiting seksclubs in coronatijd

Politie, gemeenten en hulpverleners hadden het afgelopen jaar veel minder zicht op misstanden in de prostitutie. De sluiting van seksclubs door corona maakte het bijzonder moeilijk om seksuele uitbuiting op te sporen. Een deel van de prostituees werkte ‘ondergronds’ gewoon door.

Het aantal meldingen van vrouwen die worden misbruikt in de prostitutie daalde vorig jaar met 40 procent tot 356, het laagste aantal in vier jaar tijd. Bij mannen was de daling maar liefst 70 procent. Afgelopen jaar kwamen in deze groep slechts 87 meldingen binnen van misbruik, het jaar daarvoor nog 293. Dat blijkt uit cijfers van Comensha, het coördinatiecentrum tegen mensenhandel.

De forse daling van het aantal meldingen betekent zeker niet dat misstanden in de prostitutie plotseling zijn verdwenen. Er spelen andere redenen. Afgelopen jaar waren er volgens de politie wegens corona fors minder controles mogelijk, zoals in seksclubs en bij de raamprostitutie. Die moesten maandenlang dicht om verspreiding van het coronavirus te voorkomen.

Controleurs van gemeenten en hulpverleners verloren zo het contact met sekswerkers, waardoor het ook moeilijker werd om signalen van mensenhandel te herkennen. ,,Zonder corona is het al een hele opgave om mannen en vrouwen die uitgebuit worden te bereiken. Daar is heel veel geduld en vertrouwen voor nodig, maar corona heeft dat nog ingewikkelder gemaakt”, zegt teamchef Jessica van den Burg van de afdeling Vreemdelingenpolitie, identificatie en mensenhandel.

Volop seksuele diensten aangeboden

De politie zag ook het aantal meldingen van vluchtelingen fors kelderen die zeggen in een ander land te zijn misbruikt. Mogelijk speelden hier strengere grenscontroles een rol, waardoor vorig jaar minder mensen asiel aanvroegen in Nederland.

Terwijl de legale prostitutie in coronatijd stillag, werden er volgens de politie illegaal nog volop seksuele diensten aangeboden. Dat viel op door het aantal online seksadvertenties dat rechercheurs tegenkwamen tijdens hun onderzoeken. ,,Dat is niet verminderd, eerder toegenomen”, zegt Van den Burg.

Sociale media

Opvallend daarbij is dat diensten lang niet alleen op bekende sites werden aangeboden. Er wordt ook gebruik gemaakt van besloten groepen op sociale media waar jonge jongens en meiden worden aangeboden voor seks. Van den Burg: ,,Dan hebben we het soms al over 14-jarigen.”

Afgelopen week kregen mensenhandelrechercheurs een sterk wapen in handen om hier hard tegen op te treden. Rechercheurs zetten eerder al een lokprofiel in om klanten die seks willen hebben met jongeren te kunnen opsporen. De rechter heeft nu geoordeeld dat dit wettelijk mag. Van den Burg noemt dat heel bemoedigend. ,,Toen we dat lokprofiel voor het eerst inzetten, zag je dat we al binnen een paar minuten beet hadden.”

Een deel van de illegale prostitutie verschoof afgelopen jaar naar doodnormale huizen in woonwijken. In de afzonderlijke kamers waar normaal gesproken gezinnen wonen, ontvingen meerdere dames nu hun klanten. De politie stuitte hier op schrijnende situaties van vrouwen die alleen hun eigen, buitenlandse taal spreken en soms niet eens wisten in welke stad ze waren. ,,Dat zijn signalen waarvan ook klanten zouden moeten denken: dit klopt niet”, zegt van Den Burg. Maar de teamchef heeft ook haar hoop gevestigd op buren die plotseling bijzonder veel vreemd bezoek zien komen en gaan bij een woning. ,,Elke burger kan een melding doen om een einde te maken aan vaak schrijnende situaties.”

Bron: AD.nl

Gemeenten maken zelfstandig sekswerk vanuit eigen woning onmogelijk

Zelfstandig sekswerk vanuit huis is in bijna alle Nederlandse gemeenten onmogelijk. Hoewel sekswerk vanaf 2000 een legaal beroep is, mogen prostituees in slechts drie van de 352 gemeenten hun diensten vanuit de eigen woning aanbieden. Dat blijkt uit onderzoek van Pointer naar de vergunningsregels van gemeenten, ook wel de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) genoemd.

Sinds het afschaffen van het bordeelverbod in 2000 is prostitutie in Nederland gelegaliseerd. Toch mogen sekswerkers in bijna alle gemeenten hun klanten niet thuis ontvangen. Voor het verkrijgen van een vergunning mag de sekswerker namelijk niet zelfstandig werken. Naast de sekswerker moet er altijd een exploitant bij betrokken zijn.

Andere zelfstandige beroepen zoals nagelstylisten, kappers en masseurs mogen wel vanuit hun eigen woning werken. Voor sekswerkers gelden in de meeste gemeenten dus vergunningsregels. Daarnaast zorgen bestemmingsplannen er vaak voor dat sekswerk op woonlocaties niet is toegestaan.

Het aantal plekken waar sekswerkers hun werk legaal mogen uitvoeren, zoals privéclubs en bordelen, is vanaf 2000 fors afgenomen. Veel sekswerkers voelen zich gedwongen om illegaal vanuit huis te werken. Daarmee lopen zij het risico op hoge boetes en uithuisplaatsingen.

Volgens Rodney Haan van het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) veroorzaakt dit lokale beleid dat sekswerkers in een kwetsbare positie komen. Illegaliteit en uitbuiting liggen op de loer. “Ze blijven hun werk wel doen, maar dat gaan ze in het grijze circuit doen. Mochten ze dan hulp nodig hebben, dan durven ze niet meer zo snel naar de instanties te stappen.”
Hoe ziet ons sekswerkbeleid eruit?
   
Nieuwe regels

Lelystad, Tilburg en Assen zijn in Nederland de enige gemeenten waar sekswerkers ook vanuit huis hun klanten mogen ontvangen. Hiervoor hebben deze gemeenten de afgelopen jaren de regels voor deze sekswerkers versoepeld. Zo kunnen in Lelystad sekswerkers zich bij de gemeente als thuiswerker laten registreren en hebben zij de mogelijkheid om hun gegevens met hulpinstanties te delen.

“Wij willen zo zicht krijgen op de sekswerkers die in onze gemeente actief zijn”, zegt Rob de Bie, beleidsadviseur APV van de gemeente Lelystad. Tot nu toe heeft slechts één sekswerker zich bij de gemeente geregistreerd.

“Er is een groot wantrouwen opgebouwd bij sekswerkers. Met name de angst dat er repressief wordt opgetreden door de politie op het moment dat sekswerkers in de woningen worden aangetroffen. Juist dat vertrouwen proberen we terug te winnen door het bieden van veiligheid en hulp”, aldus De Bie. In Lelystad lopen sekswerkers die hun klanten thuis ontvangen niet het risico om uit huis geplaatst te worden.

Maandag uitzending TV, Nederland 2: NPO2 22.15 uur met o.a. interview eigenaar Privehuis La Cloche (www.privehuislacloche.nl) – House of Dreams (www.privehuishod.nl) en SM Studio Almere – (www.smstudio-almere.nl) en D66 raadslid Utrecht: Ellen Bijsterbosch

Zondag 19.00 uur uitzending Radio 1 NPO 19.00 uur

Bron: https://pointer.kro-ncrv.nl/gemeenten-maken-zelfstandig-sekswerk-vanuit-eigen-woning-onmogelijk

Gemeenten maken zelfstandig sekswerk vanuit eigen woning onmogelijk

Zelfstandig sekswerk vanuit huis is in bijna alle Nederlandse gemeenten onmogelijk. Hoewel sekswerk vanaf 2000 een legaal beroep is, mogen prostituees in slechts drie van de 352 gemeenten hun diensten vanuit de eigen woning aanbieden. Dat blijkt uit onderzoek van Pointer naar de vergunningsregels van gemeenten, ook wel de Algemene Plaatselijke Verordening (APV) genoemd.

Sinds het afschaffen van het bordeelverbod in 2000 is prostitutie in Nederland gelegaliseerd. Toch mogen sekswerkers in bijna alle gemeenten hun klanten niet thuis ontvangen. Voor het verkrijgen van een vergunning mag de sekswerker namelijk niet zelfstandig werken. Naast de sekswerker moet er altijd een exploitant bij betrokken zijn.

Andere zelfstandige beroepen zoals nagelstylisten, kappers en masseurs mogen wel vanuit hun eigen woning werken. Voor sekswerkers gelden in de meeste gemeenten dus vergunningsregels. Daarnaast zorgen bestemmingsplannen er vaak voor dat sekswerk op woonlocaties niet is toegestaan.

Het aantal plekken waar sekswerkers hun werk legaal mogen uitvoeren, zoals privéclubs en bordelen, is vanaf 2000 fors afgenomen. Veel sekswerkers voelen zich gedwongen om illegaal vanuit huis te werken. Daarmee lopen zij het risico op hoge boetes en uithuisplaatsingen.

Volgens Rodney Haan van het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (CCV) veroorzaakt dit lokale beleid dat sekswerkers in een kwetsbare positie komen. Illegaliteit en uitbuiting liggen op de loer. “Ze blijven hun werk wel doen, maar dat gaan ze in het grijze circuit doen. Mochten ze dan hulp nodig hebben, dan durven ze niet meer zo snel naar de instanties te stappen.”

Nieuwe regels

Lelystad, Tilburg en Assen zijn in Nederland de enige gemeenten waar sekswerkers ook vanuit huis hun klanten mogen ontvangen. Hiervoor hebben deze gemeenten de afgelopen jaren de regels voor deze sekswerkers versoepeld. Zo kunnen in Lelystad sekswerkers zich bij de gemeente als thuiswerker laten registreren en hebben zij de mogelijkheid om hun gegevens met hulpinstanties te delen.

“Wij willen zo zicht krijgen op de sekswerkers die in onze gemeente actief zijn”, zegt Rob de Bie, beleidsadviseur APV van de gemeente Lelystad. Tot nu toe heeft slechts één sekswerker zich bij de gemeente geregistreerd.

“Er is een groot wantrouwen opgebouwd bij sekswerkers. Met name de angst dat er repressief wordt opgetreden door de politie op het moment dat sekswerkers in de woningen worden aangetroffen. Juist dat vertrouwen proberen we terug te winnen door het bieden van veiligheid en hulp”, aldus De Bie. In Lelystad lopen sekswerkers die hun klanten thuis ontvangen niet het risico om uit huis geplaatst te worden.

Bron: Pointer.kro-ncrv.nl

Prostitutie in Nederland

Het zogezegde ´oudste beroep ter wereld´ heeft een lange geschiedenis in de Nederlandse steden en al eeuwen geleden probeerde de overheid de prostitutie te reguleren.

Prostitutie: een noodzakelijk kwaad

Prostitutie is een fenomeen van alle plaatsen en alle tijden, zo ook in Nederland. Prostitutie, ouderwets ook wel hoererij genoemd, komt van de Latijnse samentrekking pro en statuere, dat tentoonstellen of uitstallen betekent. In de Middeleeuwen werd het als een beroep gezien waar geen eer aan te behalen viel, maar desondanks zagen de politieke en religieuze machthebbers dat het een onmisbaar beroep was. De bekende theoloog en kerkvader Thomas van Aquino (1225-1274) vergeleek de verhouding van de stad en de prostitutie met die van een paleis en een mesthoop. De mesthoop is dan wel niet fraai, maar is nodig om de rest van het paleis schoon te houden. Zo was de prostitutie nodig om de veiligheid van andere vrouwen en de algemene orde binnen de stad te handhaven.

Regulering prostitutie

Al in de late Middeleeuwen probeerden stadsbesturen de branche te reguleren. Het werd toegestaan, maar de prostituees en pooiers moesten zich wel aan een aantal regels houden om de burger en de samenleving te beschermen. In Amsterdam bezat het stadsbestuur zelfs enkele bordelen, in de tegenwoordige Damstraat en Pijlsteeg, die onder beheer stonden van stadsschouten. Prostituees dienden zich anders te kleden dan ‘normale’ vrouwen zodat er geen verwarring kon bestaan over hun functie en bordelen moesten zich door middel van een herkenbaar uithangbord onderscheiden van reguliere café’s. Voor joden en getrouwde mannen was het niet toegestaan een prostituee te bezoeken.

Calvinisme

Aan deze tolerante houding kwam een einde in de zestiende eeuw toen tijdens de Opstand het calvinisme dominant werd. Vanaf 1578 werden in Amsterdam de bordelen gesloten en de prostitutie verboden, waarna er op overtreding van de nieuwe regels flinke straffen werden ingevoerd. Als gevolg hiervan verdween de prostitutie niet, maar ging deze ondergronds verder. De door de kerk als zondig bestempelde prostitutie verspreidde zich over de gehele stad en vond plaats in kleine obscure bordelen. Al behoorde de overheid de hoeren, pooiers en hun klanten te vervolgen, gebeurde dit in de praktijk relatief weinig door een gebrek aan controle en een te kleine politiemacht.

Hoerwaardinnen

Het vervolgen en gedogen wisselde zich in de volgende eeuwen af en tegen de achttiende eeuw werd de prostitutie oogluikend toegelaten. Zeker in een grote handelsstad als Amsterdam bloeide de prostitutie in deze periode op door bezoeken van allerlei kooplieden, handelaren en zeevaarders. Veel bordelen werden door een zogeheten hoerwaardin gerund, dit was vaak een ex-prostituee die het klappen van de zweep kende en een aantal meisjes in dienst had. Tussen deze hoerwaardinnen was een levendige handel in meisjes, die binnen de eigen stad of tussen verschillende steden werden uitgewisseld en verkocht. Een belangrijke ontmoetingsplek werd het speelhuis, waar vooral zeelieden na een lange reis op zoek naar vertier waren.

Chique bordelen

Toen er in de achttiende eeuw soepeler werd omgegaan met prostitutie door de stadsbesturen veranderde de vraag van de bezoekers. De rijke hoerenlopers vonden de huizen van de hoerwaardinnen vaak onhygiënisch en armoedig en vanwege deze reden werden de meisjes in de speelhuizen zelf onderdak aangeboden. Omdat dit alles binnenskamers gebeurde en zo niet de openbare orde verstoorde, greep de overheid niet in. Met dat het speelhuis niet alleen een ontmoetingsplek meer was, maar ook een werkplek werd er meer geïnvesteerd in de aankleding van het bordeel. Door de grootschaligheid en luxe van dergelijke bordelen werden steeds vaker mannen de baas van bordelen omdat deze vaker dan vrouwen over veel geld beschikten.

Read more…

‘Ik hoop dat politici een keer voor de sekswerkers willen opkomen’

Het wantrouwen tussen sekswerkers en officiële instanties is groot, en sekswerk vanuit je eigen woning is bijna niet meer mogelijk. Foxxy is in haar 20 jaar als sekswerker niet erg positief over het prostitutiebeleid in Nederland. Volgens haar zijn er te weinig politici die opkomen voor de rechten van haar beroepsgroep. “Het zou heel fijn zijn als de politiek een keer met ons praat, dan alleen over ons.”##

Foxxy (niet haar echte naam) is eigenlijk via een geintje in het sekswerk gerold. Met een vriendin heeft ze naar eigen zeggen nogal ‘losbandige tienerjaren’ achter de rug. Rond de eeuwwisseling komt het idee op een avond ter sprake. “Ze kijkt me aan en zegt: ‘We moeten hier geld voor vragen’. Daar ben ik eerst niet op ingegaan, maar na een paar weken begon ze er weer over. Toen hebben we een advertentie voor een trio geplaatst.”

Ze willen het per se samen doen, omdat ze dat veiliger vinden dan alleen. Haar vriendin krijgt echter kort daarna een relatie en stapt uit het beroep. Foxxy begint voor zichzelf advertenties te plaatsen. Nu is ze 2 decennia verder en heeft ze bijna alle vormen van sekswerk wel geprobeerd. “Ik deed voor corona vooral gangbangs, dus groepseks. Maar daar ben ik afgelopen jaar mee gestopt uit veiligheidsoverwegingen.”

Geen keuze

Op dit moment werkt ze in twee privéhuizen: een locatie waar een exploitant veel voor haar regelt. Dat heeft zijn voordelen. Een goed privéhuis doet wat marketing voor je en geeft je een veilige omgeving waar je kunt werken. “Maar als ik de keuze heb, dan wil ik het liefst zelfstandig werken. Als zelfstandige kan ik nu 120 euro per uur verdienen. Bij een privéhuis houd ik onder de streep 42,50 euro over. De rest gaat naar de exploitant en de Belastingdienst.”

Het werk voor Foxxy wordt steeds lastiger. Zelfstandig werken wordt door het strenge vergunningsbeleid van gemeenten nauwelijks toegestaan. En vanwege haar leeftijd wordt het voor exploitanten minder aantrekkelijk om haar erbij te houden. “Verschrikkelijk”, oordeelt Foxxy. “Eigenlijk worden oudere sekswerkers daarmee gedwongen om op onveilige locaties te werken.”

“Je komt dan terecht bij louche verhuurders. De criminele sector die panden verhuurt.” Samen met een vriendin heeft ze wel eens zo’n appartement gehuurd. “Op het einde van de dag wilde hij ineens de dubbele huur hebben, omdat hij zag dat we het druk hadden. We hebben onze spullen gepakt en zijn weggegaan. Maar je staat verder machteloos. Je bent op dat moment onvergund aan het werk. Je kunt gewoon geen aangifte doen van zo’n iemand.”

Sekswerk is een legaal beroep, maar Foxxy heeft het gevoel dat haar de keuze wordt ontnomen om haar werk te doen zoals zij dat wil. “Het liefste doe ik thuisontvangst. Dan hoef ik niet de helft van mijn inkomsten aan een exploitant af te staan, en werk ik op een manier waarbij ik me veilig voel. En die keuze krijg ik nu niet.”

Read more…

Het veiligste land voor sekswerkers: dit kunnen we leren van Nieuw-Zeeland

Als je aan sekswerk denkt, dan denk je waarschijnlijk niet meteen aan Nieuw-Zeeland. Maar toch wordt het land tijdens de gesprekken die we voor ons onderzoek naar sekswerk voeren er bijna elke keer bijgehaald. Nieuw-Zeeland is pionier op het gebied van prostitutiebeleid. Criminoloog Joep Rottier deed er jarenlang onderzoek naar. “Wetenschappelijk onderzoek laat keer op keer zien: hoe repressiever het beleid, hoe onveiliger je het voor sekswerkers maakt.”

Sekswerkbeleid is een afspiegeling van de moraal van de samenleving, stelt Joep Rottier als ik hem bel om over zijn onderzoek te praten. Hij promoveerde in december 2018 aan de Universiteit Utrecht op het Nieuw-Zeelandse prostitutiebeleid en zag dat we in Nederland nog veel van het land kunnen leren. In ieder geval door het beleid rondom sekswerk minder op vooroordelen en moraal, maar meer op wetenschappelijk bewijs te baseren.

Dat we in Nederland niet dezelfde rechten en plichten aan sekswerkers geven als in Nieuw-Zeeland, heeft te maken met de stigmatisering van het beroep. “Kijk, bijvoorbeeld ook naar Zweden. Daar heerst over het algemeen de opinie: sekswerkers zijn slachtoffers. Het is een onmondig persoon die zelf niet kan beslissen. Dan krijg je beleid dat daarop is ingesteld. In Zweden ben je als bezoeker van een sekswerker strafbaar. Ze proberen prostitutie zoveel mogelijk uit te bannen.” Maar uitbannen is een utopie, stelt Rottier.

Decriminaliseren

Jarenlang was sekswerk verboden in Nieuw-Zeeland, maar daar kwam verandering in door een sterke campagne van de belangenvereniging voor sekswerkers, de NZPC (New Zealand Prostitutes’ Collective ). Zij verenigen zichzelf in 1987 en vochten voor een beleid dat niet langer gebaseerd was op moralistische ideeën, maar op pragmatische en rationele argumenten. Ze betrokken wetenschappers, politici, en mensen uit de gezondheidssector in hun lobby en in 2003 zorgde een meerderheid van één zetel in het parlement ervoor dat er een nieuw prostitutiebeleid kwam. De belangrijkste veranderingen: prostituees worden sekswerkers en sekswerk wordt gedecriminaliseerd. Daarnaast krijgen sekswerkers precies dezelfde rechten en plichten als ieder ander beroep. In plaats van bovenmatige staatsbemoeienis ligt het accent op zelforganisatie.

Veilig

Nieuw-Zeeland is het enige land dat op deze manier naar sekswerk kijkt. Tussen 2013 en 2018 deed Rottier onderzoek naar de situatie in het land. Hij zag dat het beleid daar nogal wat teweeg heeft gebracht. Door rechten aan sekswerkers te geven en door als overheid een sterke belangenorganisatie financieel te faciliteren en daar nauw mee samen te werken, is de positie van de sekswerker enorm verbeterd. In tegenstelling tot in Nederland zijn sekswerkers volwaardige onderhandelingspartners van de overheid. “Geweld tegen en misbruik van sekswerkers is afgenomen. Exploitanten en klanten van sekswerkers die uit zijn op uitbuiting weten dat ze daarmee diep in de problemen kunnen komen. Er zijn mooie voorbeelden van sekswerkers die met succes naar de rechter zijn gestapt”, legt Rottier uit. “In plaats van een ‘vogelvrij-status’ voelen sekswerkers in Nieuw-Zeeland zich sinds 2003 beschermd door politie en het justitieel systeem.”

Bovendien is het beeld van sekswerkers veranderd: “Een deel van mijn onderzoek was spreken met parlementsleden die in 2003 tegen het nieuwe beleid hadden gestemd. De meeste daarvan betwijfelden nog steeds het bestaansrecht van prostitutie op moralistische gronden, maar gaven aan dat ze inmiddels voor decriminalisering zouden stemmen nu ze de positieve effecten van het beleid hadden gezien. En ik merkte het ook los van de interviews die ik voor mijn onderzoek deed. Als ik bijvoorbeeld in een café of op een terras zat en ik vertelde over mijn werk, dan vroeg ik vaak aan mensen hoe ze dachten over sekswerk. Dan zie je dat het beleid heeft geleid tot destigmatisering, tot veel meer acceptatie van het beroep dan bijvoorbeeld in Zweden waar prostituees worden geframed als hulpeloze slachtoffers van brute dominante mannen”.

Moraal

In Nederland is sekswerk een legaal beroep, maar zijn sekswerkers gebonden aan veel restrictieve regels waar iemand met een ander beroep niet aan hoeft te voldoen. Zelfstandige sekswerkers moeten meestal een vergunning aanvragen om hun werk te mogen uitvoeren, maar in veel gemeenten is het in de praktijk onmogelijk om die te verkrijgen. Daardoor worden sekswerkers min of meer gedwongen om onvergund hun werk doen.

Rottier stoort zich aan de moraalpolitiek in het Nederlandse prostitutiebeleid. “Er worden onlogische keuzes gemaakt. Als je sinds 2000 kijkt naar de regelgeving dan zie je dat het beleid alleen maar repressiever wordt. En kijk naar het sluiten van de ramen in Utrecht en Amsterdam. Sekswerkers komen zonder werkplek te zitten en er worden geen vervangende arbeidsplekken aangeboden. Het is een ontmoedigingsbeleid zonder realiteitsgehalte. De sekswerkers stoppen immers niet, maar verdwijnen in het ondergrondse circuit.” En juist dat zorgt voor onveilige situaties, volgens Rottier: “Klanten kunnen hun gang gaan want zij weten: een onvergunde sekswerker gaat toch niet naar de politie uit angst voor sancties.”

“Natuurlijk, uitbuiting en mensenhandel vindt net als bijvoorbeeld in de agrarische industrie plaats in de prostitutie, en Nieuw-Zeeland is hiervan niet uitgezonderd. Daar moeten we ons hoofd niet voor in het zand steken. Maar wetenschappelijk onderzoek laat keer op keer zien: hoe repressiever het beleid, hoe onveiliger je het voor sekswerkers maakt. Het verbeteren van de positie van sekswerkers is een illusie zolang er sprake blijft van stigmatiserend en repressief beleid”, aldus Rottier.

Bron: pointer.kro-ncrv.nl

Man stalkt prostituee met wie hij een relatie dacht te hebben

Een 52-jarige man uit de gemeente Tynaarlo is voor het stalken van een vrouw in Emmen veroordeeld tot een werkstraf van honderd uur. De man dacht een relatie te hebben met de vrouw die hij voor de seks betaalde. De vrouw wilde uiteindelijk geen contact meer, maar daar dacht de man anders over.

Vanaf 2018 bezocht de man de prostituee. De relatie werd inniger en hij schonk haar 28.000 euro om haar uit de financiële problemen te helpen. Over deze schenking ontstond een conflict. De vrouw verbrak in augustus 2020 uiteindelijk het contact. Hij stuurde haar vervolgens honderden e-mails per dag. Hij reed vaak voorbij haar woning in Emmen en hij dreigde pikante foto’s openbaar te maken. Ook zette hij snerende opmerkingen over de vrouw op sociale media. Hij benaderde familie van de vrouw om te vertellen welk beroep zij uitoefende.

Nog steeds contact

De politie drong er in november 2020 bij de man tijdens een stopgesprek op aan geen contact meer te zoeken met de Emmense. Toch ging het nog even door tot begin januari van dit jaar. De vrouw deed aangifte. Ze deed in de zittingszaal geëmotioneerd haar verhaal. Ze zei dat ze tot voor kort nog door de man werd gebeld. Voor dit laatste stond de man niet terecht, maar dat was voor de rechter wel een reden om de man een contactverbod op te leggen: “Ik ben er namelijk niet gerust op”.

De rechter legde de man ook een voorwaardelijke celstraf van twee maanden op. Hij moet zich laten behandelen en mag geen grievende afbeeldingen van het slachtoffer verspreiden.

Bron: rtvdrenthe.nl

Marike (37) runt al vijftien jaar een escortservice: ‘Zakelijke afspraken deden we in een lobby’

Diploma halen, studeren, baan bemachtigen, sparen, huis kopen, settelen. En dan zo vroeg mogelijk met pensioen. Zo hoort het misschien maar het kan ook anders. In deze reeks mensen die hun financiële leven minder voorspelbaar invullen. Deze keer Marike van der Velden (37), die op haar 21ste Society Service oprichtte: een high end escort service.

Waarom stapt een meisje in deze branche?

Marike: ,,Ik studeerde business-administration aan de Erasmus Universiteit en wist na mijn bachelor niet welke kant ik op wilde. Ik houd niet van 9 tot 5 en ook niet van hiërarchie of werken onder een baas, ik vind het relaxter als ik dat ben. Dat kan ik ook goed. Misschien past ondernemen bij me, dacht ik. Maar waarin? Het idee van een escortservice kwam bij een sociologiestudente vandaan, maar zij had geen verstand van hoe je zoiets aanpakt. Ik wel. Dus zijn we samen begonnen.”

Maar waarom deze branche?

,,Het is toegankelijk: je hebt weinig startkapitaal nodig, geen machines of voorraden. En provoceren is denk ik achteraf gezien ook iets wat meespeelde. Ik was piepjong, dan vind je dat leuk.”

Hoe pakten jullie het aan?

,,Een medestudent maakte onze website, mijn zakenpartner en ik legden ieder 2000 euro in en we schreven ons in. Ik woonde op kamers en mijn zakenpartner woonde nog bij haar ouders. Zakelijke afspraken deden we in de lobby van een vijfsterrenhotel. Uiteindelijk kocht ik haar na twee jaar uit en ging ik alleen verder. Inmiddels doe ik dit vijftien jaar, heb een kantoor en tien zzp’ers die mijn werk ondersteunen. Daarnaast heb ik zo’n zestig escorts, dames en mannen.”

Wat bieden de escorts?

,,Vermaak binnen en buiten de slaapkamer. Erotiek is onderdeel van een boeking maar er komt meer bij kijken, zoals verleiden, gesprekken, leuke dingen doen zoals naar musea of restaurants gaan. Maar seks ligt wel in de lijn der verwachtingen. Als je denkt: leuk uit eten met knappe rijke zakenmannen, zit je hier niet goed.”

Hoe bescherm jij je escorts?

,,Door van tevoren goed te peilen wie de klant is en zo nodig een klant te weigeren. Veel mensen denken dat klanten vieze oude mannetjes zijn maar dat is niet waar. Zij investeren in een mooie ervaring en vinden het leuk om een gentleman te zijn. Ik vraag vooraf hoe hun ideale date eruit ziet, daarna pas wat voor type ze aantrekkelijk vinden. Het is ook in mijn belang dat de afspraak fijn verloopt. Als je alleen voor de seks gaat, zit je bij ons niet op de goede plek. Je gaat ook niet naar Parkheuvel voor een broodje hamburger.”

Je krijgt geen enkele verzekering om eventuele arbeidsongeschiktheid op te vangen, geen hypotheek omdat dit niet beschikbaar is voor mensen in jouw branche. Hoe voelt dat?

,,Kwetsbaar. Stel er gaat iets mis. En ik voel me buitengesloten. Op een vervelende manier weggezet in het lijstje van criminele praktijken als wapenhandel, drugs dealen. Terwijl mijn werk volledig legaal is.”

Hoe kwam je zonder hypotheek toch aan een huis?

,,Zelf gekocht. Toen het niet meer nodig was, kon ik opeens wel een hypotheek krijgen. Maar verzekeren? Vergeet het maar. Ik heb een vergunning van de overheid om mijn werk te doen. Iedere vijf jaar word ik opnieuw onderworpen aan een grondig onderzoek om te bewijzen dat ik mijn bedrijf niet misbruik om geld wit te wassen of er illegale praktijken op nahoud. Het kost me veel tijd om alle stukken te verzamelen die door de GGD en de politie worden nagekeken. Al vijftien jaar krijg ik een positief oordeel. En nog steeds word ik door iedere verzekeringsmaatschappij afgewezen.”

Ben je rijk?

,,Mijn gunstige financiële positie komt doordat ik altijd geïnvesteerd heb in vastgoed. Daar pluk ik nu de vruchten van. Ik rijd in een Fiat 500, woon luxe maar niet in een villa. Ik had ook voor designertassen en een Porsche voor de deur kunnen kiezen maar ik maak liever verstandige keuzes.”

Waar geef je het wel graag aan uit?

,,Het leven is te kort om goedkope wijn te drinken. Het is relaxt dat als ik iets graag wil, ik dat gewoon kan kopen. Zoals onlangs een Big Green Egg, zo’n barbecue. Ik kook graag, mijn partner is dol op lekker eten en ik vind het heerlijk om met mijn vrienden te genieten. Dat is leuke luxe.”

Bron: AD.nl

Sekswerkers zijn slecht imago zat: ‘Liever een hoer naast me, dan een supermarkt’

Ze zijn het beu. In de beeldvorming zijn sekswerkers altijd óf slachtoffer van mensenhandel óf ‘happy hooker’. ,,Maar de meesten van ons zijn gewoon bezig hun dagelijks brood te verdienen.”

Iedere keer als Sabrina die ene foto weer ziet, komt de boosheid van toen boven. Het is een foto van acht jaar geleden, gemaakt in een van de woonbootjes aan het Zandpad, de bekende prostitutiezone in Utrecht. Groot in beeld: Sabrina’s bijna blote billen en de hoge laarzen eronder.

De foto (hieronder) is gemaakt op de dag van de gedwongen sluiting van het Zandpad. Die was voor Sabrina heel ingrijpend, omdat ze haar werkplek kwijtraakte: ,,Ik zette me in om in Utrecht een vrouwvriendelijke onderneming te starten: door sekswerkers voor sekswerkers. Maar we kregen geen vergunning.’’

De foto zou over de sluiting van het Zandpad moeten gaan, maar dat zie je nauwelijks. ,,Je ziet mijn billen en mijn laarzen.’’ Het Zandpad is sinds die tijd dicht. Sabrina – destijds haar werknaam – is ander werk gaan doen en volgt een studie.

Geen slachtoffer

Maar de foto blijft opduiken. Als anonieme, algemene illustratie bij verhalen over sekswerk. ,,Het meest kwalijke vind ik dat de foto soms bij een verhaal over mensenhandel staat’’, zegt ze. ,,Ik ben geen slachtoffer. Ik ben vrijwillig de prostitutie ingegaan en gedwongen gestopt door de gemeente. Het is dus omgekeerd.’’

Sekswerkers willen van hun eeuwige stigma af. Ze zijn niet alleen óf een slachtoffer van mensenhandel, uitgebuit door een pooier óf de happy hooker die haar droombaan beleeft. Ze zijn ook vele tinten grijs daartussen. Om dit aan de buitenwereld duidelijk te maken, ondernemen ze nu actie.

,,Voor veel escorts, webcammers of pornomakers is het gewoon werk. We zijn bezig ons dagelijks brood te verdienen”, zegt Yvette Luhrs, sekswerker, maker van de eerder dit jaar uitgezonden docuserie Ik word prostituee en oud-voorzitter van belangenvereniging Proud, voor wie in de erotische industrie werkt.

Luhrs is betrokken bij project Reimagining Sex Work, dat moet leiden tot een completer, meer divers beeld van sekswerkers bij het grote publiek. Onderdeel van dit project zijn werkgroepen waarin online van gedachten wordt gewisseld en fotoworkshops in Amsterdam, Utrecht en Tilburg waaraan journalisten, fotografen en sekswerkers meedoen.

Ze hopen zo onder meer te bereiken dat bij verhalen over sekswerk niet steeds dezelfde standaardfoto’s worden geplaatst. ,,Ze doen de breedte van het werk geen recht.”
Geweld

Het imago maakt het sekswerkers moeilijk en kan zelfs leiden tot geweld tegen hen, is de ervaring van Mariëlle, escort en mede-initiatiefnemer van het project. Zij wil niet met haar echte naam op deze site uit angst dat ze haar huurhuis uit moet.

,,Een voorbeeld? Ik heb al tien jaar last van een stalker die bij mijn buren brieven in de bus doet waarin staat dat er een illegaal prostitutiebedrijf in hun complex zit, dat daardoor hun woningprijs daalt en ziektes worden verspreid. Hij roept mensen op de woningbouwvereniging te bellen”, vertelt ze.

Verontwaardigd: ,,Maar ik werk niet thuis en het werk dat ik doe is legaal. Mensen denken dat het illegaal is, omdat er vaak zo over geschreven wordt.”

Extra vakantiegeld

Niemand weet precies hoeveel sekswerkers er in Nederland zijn. Er is een paar jaar geleden een schatting gemaakt dat 22.000 mensen structureel of af en toe aan prostitutie doen. Maar dan zijn er nog de webcammers, pornomakers, strippers, parenclubs en mensen die telefoonseks aanbieden.

,,Dat we het niet precies weten, komt óók door het slechte imago: mensen gebruiken een andere naam als ze werken en veranderen vaak van plek. Het is geen vak waar je heel open over bent”, weet Minke Dijkstra, antropoloog, actieonderzoeker en ook een van de initiatiefnemers van dit project. ,,En wanneer ben je sekswerker? Ook als je het alleen nu en dan doet voor wat extra vakantiegeld?”

Er zijn niet slechts één of twee soorten sekswerkers, is de boodschap van Mariëlle, Luhrs en Dijkstra. Dat beeld verdient nuancering. ,,Zie sekswerkers gewoon als mensen die werken”, zegt Luhrs. ,,Veel van ons hebben zelf de keuze gemaakt dit werk te gaan doen, omdat het op dat moment het beste paste. Is het dan een droombaan? De kassière bij Albert Heijn zal ook niet gedroomd hebben van dat werk.”

De kern van het imagoprobleem zit hem volgens de vrouwen in het taboe op seks en vrouwelijke seksualiteit. ,,Iedereen vindt iets van seks’’, stelt ze. ,,Maar dat jij je niet kunt voorstellen dat iemand aan betaalde seks doet, wil niet zeggen dat iedereen er zo over denkt.’’

Read more…