Ooit deed ze aan ‘normal sex’. Vandaag is Kiana een veelgevraagde sm-meesteres in Antwerpen. En wil ze een oud beeld van sekswerk kordaat bijstellen. “Op jonge leeftijd leer je al waar de zwakke plek van de man zit.”
Het heetste kwartier
“Antwerpen heeft één van de beste prostitutiebuurten in de wereld”, schreef ‘The New York Times’. Reporter Kristof Bohez ging met eigen ogen kijken hoe het eraan toegaat in en rond het grootste bordeel van België.
“Ik wil hieraan meewerken en met een journalist als jou praten om een job zoals de mijne maatschappelijk aanvaardbaar te maken”, zegt Kiana. “Het blijft een strijd. Ook in 2023, terwijl iedereen z’n mening heeft. Je mag me alles vragen, ik zal zien waarop ik antwoord. Je mag ook foto’s van me maken, maar zonder dat m’n gezicht helemaal herkenbaar is. Mijn tattoos mogen in beeld komen.” Non desistas non exieris staat er prominent op haar slaap: Latijn voor ‘nooit ofte nimmer opgeven’.
Zo’n type is Kiana dus. Geen lammetje met een pooier om de hoek, maar een sekswerker die ook zélf haar contacten kiest. Door uitnodigende blikken uit te wisselen, veelzeggend met een vinger op het raam te tikken, of via een gsm-nummer in contact te blijven met de beste klanten. Dat laatste doet Kiana ook. Via een tussenpersoon die ze vertrouwt, is ons gesprek geregeld. Uitzonderlijk wil de vrouw met opgeschoren haren en gloeiende ogen met ons praten. Omdat ze een missie heeft: dat oude beeld van sekswerk aan de ketting leggen en, als het even kan, met de grond gelijk maken. Dan helpt het als je intelligent en welbespraakt bent en, welja, ervaring hebt met kettingen en vernedering.
BDSM soft hard lezen we op het deurbordje als we bij Kiara binnengaan. Voor de niet-ingewijden: Bondage, Dominance, Sadism en Masochism maken voorbij deze deur haar wereld uit. Want Kiana is sm-meesteres. Wie hier binnentreedt, staat dominantie te wachten. Op hoge zwarte hakken, van lederen laarzen waaraan geen eind lijkt te komen. “We kunnen naar boven gaan”, zegt Kiana op een toon die alweer weinig twijfel toelaat. Volgt u?
Twee gezichten
Haar stemtimbre verraadt dat Kiana het hier altijd voor het zeggen heeft. En dat de kwestie omtrent haar (on)herkenbaarheid geen grap is. Daar start Kiana’s strijd al voor een stuk. “In deze buurt kennen de klanten m’n tattoos en m’n gezicht”, legt ze uit. “In de buitenwereld hangt het af van de situatie of ik me herkenbaar maak als sm-meesteres of niet.” Als ze in een omgeving is waar niemand er aanstoot aan neemt, maakt ze er geen probleem van, zo blijkt. “Maar als ik bijvoorbeeld bij de bank ben om iets te regelen: nope. Dan zeg ik het zeker niet.”
Klanten, zo toont een tafeltje in de hoek, kunnen hier betalen met een internationale kredietkaart, maar een rekening bij een Belgische bank kreeg Kiana nog niet. Ook al is ze zelfstandige met een goed inkomen. Nog een strijd die meisjes hier voeren.
Excusez le mot: vrouwen, in het geval van Kiana. Zij is duidelijk geen meisje van 20 meer, maar een zelfbewuste dominatrix van 30. Dankzij de versnelde levenslessen die deze job haar leerde, zou je er zelfs makkelijk nog een paar jaar bij kunnen doen. Hoe ze helder en afgebakend antwoordt, en daar leunend tegen een muur staat alsof niks haar kan deren. Meesteres van haar situatie. Maar ooit was Kiana wel een meisje. Eentje dat graag danste, nog niet Kiana heette en niet kon vermoeden hoe haar verdere leven zou draaien. Daarvoor moeten we terug naar Roemenië, waar ze opgroeide.
Rolmodellen
“Het was helemaal geen bewuste keuze toen ik op jongere leeftijd Roemenië verliet”, zegt Kiana. “Vragen zoals wat ik later wou worden, daar was ik nog helemaal niet mee bezig. Ik was vijftien en danste al. Wat ik wel al wist, is dat ik geen last op de schouders van m’n ouders wou zijn.”
Zonder het met zoveel woorden uit te spreken, is het een hint naar het Roemenië van na de val van dictator Ceausescu, waar niemand ooit nog danste behalve kinderen, waar kansarmoede en uitzichtloosheid bleven regeren. Waar jonge mensen naar uitwegen zochten. “Weet je wat het ook voor Roemeense meisjes is?”, zegt Kiana. “Ze zien en horen rond zich veel corruptie, machtsmisbruik. Tegelijk zien ze op tv chique, opgedirkte vrouwen met siliconenlippen of -borsten. Zo rijk willen ze ook worden, zo willen ze ook zijn. Roemeense meisjes hebben niet de goeie rolmodellen.”
En dus zoeken ze zich een weg naar zo’n rijker bestaan. Niet zelden leidt die weg naar het volwassen entertainmentcircuit in Duitsland, waar snel veel geld te verdienen valt, en het westerse leven je toelacht. Zo liep ook Kiana’s weg. “Ik ben in verschillende steden in Duitsland beginnen te werken. Hamburg, Stuttgart, Keulen … noem maar op. Normal sex, ja. Ik spreek er nog altijd goed Duits door. Hield ik van die job?” Voor het eerst lijkt Kiana even te moeten nadenken voor ze antwoordt. En dan: “Ik hield van het geld, dat zeker. Maar op den duur wou ik iets anders, en wou ik nog meer verdienen.”
“Ik had toen rood haar, en ik had al tattoos. En een kinky mind. (lachje) SM was me op het lijf geschreven. Mensen begonnen ernaar te vragen, en ik begon ervan te houden. Ik leek het zelfs nodig te hebben. Ik heb in Duitsland zelfs nog een diploma in sm gehaald. Na een lessenreeks waarin je niet alleen leerde over veiligheid, maar ook over de energie die met sm gepaard gaat. Het is absoluut een uitwisseling van energie tussen mensen, tussen meesteres en klant.”
Pijnlijk met naalden
Na Duitsland werd de volgende thuishaven voor mistress Kiana Antwerpen, waar ze in Villa Tinto extra veiligheid én energie vond. “Zo’n zeven jaar geleden ben ik in Antwerpen beland. Ik had er goeie dingen over gehoord. En ik was klaar om helemaal op sm in te zetten.”
Zoveel mag blijken uit haar zelfvertrouwen, én uit de accessoires in de kamer. Van maskers over zwepen tot – god beware – kettingen aan het plafond: dit is een rood schrijn voor sm-devoten. Mannen komen hier om zich aan een kruis te laten binden of een klap voor de kop te krijgen als ze te lang naar Kiana’s laarzen kijken. “I like the work”, zegt Kiana nu met een stout lachje. Aan ‘normale’ penetratieseks doet ze niet meer. Zij leidt de dans, vanaf 200 euro per uur. Niks vrouwen in de verdrukking hier. Pàts. Het is het geluid van een kapotgeslagen prostitutiecliché op de grond.
“Samen met de evolutie die ik zelf doormaakte, evolueerde ook mijn klantenbestand”, zegt Kiana. “Ik bereikte nog een ander level van energie uitwisselen. Met sommige mannen lukt dat heel goed, met anderen niet. Die vallen dan af. Geen erg. Ik maak een selectie. In al die jaren heb ik één keer de noodknop moeten gebruiken, omdat een klant me crazy bitch toesnauwde en vertrok zonder te betalen. Gelukkig eenmalig. Ik geloof dat sommigen zo zijn als ze een zwakheid bij je voelen. Dat laat ik niet meer toe. Ik wil op hetzelfde energieniveau zitten als m’n klant. Met de meesten lukt dat heel goed.”
“Welke klanten dat dan zijn? Ik ga niet te veel details geven, omdat ik hen niet herkenbaar wil maken, maar ik kan wel zeggen dat hier nogal wat mannen komen die op zoek zijn naar een ontsnapping aan hun drukke, professionele leven. Mannen die hard werken. Veel uren kloppen. Zakenmannen ook, ja. Mannen die elke dag de baas moeten spelen. En hoe meer ze dat doen, hoe meer ze hier gedomineerd willen worden. Dat kan redelijk soft zijn, met een zweep op de billen. Maar het kan ook pijnlijk worden, met naalden. Of met (vouwt haar vingers tot een vuist) ball squeezing. Op jonge leeftijd leer je toch al dat daar de zwakke plek van een man zit?”
Veel anders dan knikken kan je bij zo’n stelling niet. Terwijl onze blik zich naar de kettingen aan het plafond richt. “Het is hier een veilige omgeving”, zegt Kiana kordaat. “Misschien heeft het succes van m’n job ook te maken met het beeld van de man als vrijwillige slaaf dat in de buitenwereld niet gangbaar is. Maar sommigen stellen zich graag onderdanig op.” Pats, nog een cliché op de grond.
Droomjob
Zelfverzekerd met een zweepje poseert Kiana ten slotte voor de fotografe. Ze weet exact welke poses voor welke impact zorgen. Na geen uur staan we weer buiten, en hebben we niks betaald. Doen we niet, hoeft niet. Kiana verdient meer dan goed de kost, met haar vaste en losse mannen – nog nooit vrouwen – die hier komen. “Ik voel de crisis niet”, zegt ze schouderophalend.
Nog één vraag hebben we: hoelang denkt ze dit leven nog te leiden? Zelfs op die vraag heeft ze het antwoord klaar. “Nog een paar jaar. Daarna heb ik genoeg gespaard om mijn volgende droomjob uit te oefenen.” Welke droomjob dat dan is, wil ze niet gezegd hebben. Het uitspreken kan de droom alleen maar in gevaar brengen, denkt ze. Aandringen helpt niet. Natuurlijk niet. Kiana beslist.
Steve baat een ‘snoepwinkel’ voor sm-liefhebbers uit: “Schrijf alsjeblieft niets onrespectvol over die meisjes”
Naast Kiana zijn er nog meerdere sm-meesteressen actief in de Antwerpse prostitutiebuurt. In een shop om de hoek vinden zij alles wat hun klanten verlangen, en nog veel meer.
Leather & rubber shop, staat op de gevel van de shop op het Falconplein. Je kan er condooms en glijmiddel kopen. Maar ook broeken met ritsen op welgemikte plekken. Of lederen konijnenmaskers. Ook dildo’s in alle maten. Zelfs bioboter om dingen vlotter naar binnen te laten schuiven, zit in het aanbod vervat. Sekswerkers en fetisjisten zijn hier vaste klant, sm-meesteressen komen er weleens – ook met hun klanten. Dan mag meneer al aanwijzen wat mevrouw straks zal gebruiken. En betaalt meneer vaak de rekening. Het maakt deel uit van het voorspel.
“De meeste meisjes die hier komen, zijn supervriendelijk. Schrijf alsjeblieft niets onrespectvol over hen”, zegt zaakvoerder Steve Van Braeckel. “De buurt is door de jaren heen redelijk wat veranderd, veiliger geworden. In het algemeen staat men hier ook open voor ons, en voor sekswerk.” Toch is nog niet iedereen mee. “Toen we eens polsten om hier in een groter pand een shop te openen, waren enkele bewoners blijkbaar gekant tegen onze komst. Onze Pride-vlag is ook al eens kapot gemaakt. En onlangs kwam een vertegenwoordiger van American Express langs omdat ze onze zaak wouden toevoegen aan hun cliënteel. We hebben uiteindelijk gezegd dat wij niet met American Express wilden samenwerken door hun beleid naar sekswerkers toe.”
Veel schade lijkt de shop niet te ondervinden: daar is alweer een volgende klant, terwijl uit de speakers in de shop Sex on fire schalt. De vooruitgang haalt een oude bankenlogica genadeloos in. “Het is waar”, zegt Van Braeckel. “Er is geen andere buurt in Antwerpen waar we onze shop beter zouden kunnen hebben.” Nu kijken wanneer uitbreiding kan.
Bron: Nieuwsblad.be